Tot mijn 27e levensjaar heb ik gehandeld vanuit een overlevingsstrategie.
In de hectiek van het leven gewoon doorgaan.
Dankzij haptotherapie heb ik dat doorbroken, maar dat ging niet zomaar…
Ik deel graag mijn ervaring, voor diegenen die overwegen om ook de stap te nemen dit mooie proces aan te gaan, maar wellicht nog twijfelen.
Maar natuurlijk ook voor iedereen die het gewoon interessant vindt om te lezen wat haptonomie met je kan doen.
Als kind werd ik nooit geaccepteerd door mijn ouders, meerdere malen is mijn vertrouwen beschaamd, en er is met regelmaat misbruik van mij gemaakt.
Dat dit zoveel impact op mij had, wist ik niet. Ik wist wel dat ik mezelf voorbij rende, maar de gevoelens heb ik nooit kunnen plaatsen.
Ik had alleen een vecht- en vluchthouding.
Mijn binnenkomst bij Anneke weet ik als de dag van gisteren.
Ik was compleet de weg kwijt. De controle die ik altijd goed wist te behouden, kon ik niet meer toepassen.
Huilend (en dat was iets wat ik normaal gesproken nooit bij een ander liet zien) zei ik: “ik weet het niet meer”.
Gelukkig heb ik de stap durven nemen een eerste consult te plannen. Dat was het begin van een lange, zware, maar prachtige weg!
Stap voor stap gingen we voelen, zodat ik kon ervaren wat ik in bepaalde situaties deed en mij bewust kon worden van mijn lijf.
De eerste keer op de bank was spannend, omdat ik mezelf had aangeleerd alles met mijn hoofd te doen. Nu was het de bedoeling dat met mijn lijf te ervaren.
Gevoel en verstand, buik en hoofd. Daar valt veel te ontdekken.
Kijken naar situaties waar ik zelf niet bij durfde te komen, bang om mezelf te verliezen in verdriet.
Écht in verbinding, in diep contact met mezelf waardoor ik weer in balans kon komen.
Zo mooi als het hier omschreven staat, zo is het. Zo makkelijk was het niet! Allesbehalve dat!
Na 3 maal op de bank te zijn geweest, moest het voor mij wel klaar zijn. Direct resultaat!
Gaandeweg kwam ik erachter dat het zo niet werkte.
Ik viel keihard. Meerdere malen.
Daarmee bedoel ik dat ik zó kwetsbaar was, dat ik mijn verdriet bijna niet kon dragen. Terugvallend in mijn oude systematiek.
Ik had bedacht dat ik het wel weer alleen kon, na zo’n kleine 5 maanden haptotherapie, zei ik er zonder te kunnen en nam “afscheid”.
In werkelijkheid durfde ik niet meer verder, het was me allemaal veel te heftig.
Na een paar maanden “rust”, zocht ik weer contact met Anneke.
Mijn kind hield me een spiegel voor. Hij huilde niet bij de oppas, maar zodra ik de oprit op kwam, dan begon het. Uren achterelkaar.
Kinderen voelen haarfijn. Dat is confronterend, maar mooi.
Het was tijd mijn oude systeem los te laten!
Toen ik net begon aan mijn reis, had ik veel moeite met de acceptatie dat terugvallen in oude gewoontes er bij hoorde.
Uiteindelijk kwam ik erachter dat de terugvallen steeds minder frequent terugkeerden, maar ook de duur er van werd korter.
Inmiddels voel ik me erg goed!
Ik heb fantastisch mooie ervaringen beleefd op de bank.
Een hand die niet alleen voelbaar op mijn rug ligt, maar ook de warmte van die hand ín mijn rug voelen. Ook wanneer de hand verwijderd werd, bleef deze voelbaar aanwezig.
Of, compleet strak starten op de bank, om vervolgens langzaam volledig te ontspannen door alles te voelen stromen door het lichaam. Letterlijk ruimte creëren.
Ik durf te voelen.
Een ander mooi verschil met 3 jaar geleden, is dat ik het niet meer probeer te ontlopen.
Een paar weken geleden nog, door een uitspraak die ik deed, werd ik van de één op de andere dag overvallen door paniek. Ik voelde weer exact hoe enorm eenzaam ik was en op welke manier ik dat op jonge leeftijd kon verbergen voor de buitenwereld.
Door haptotherapie kon ik ondanks de pijn, toch bij mezelf blijven en heb ik het niet weggestopt, om er vervolgens nóg sterker uit te komen.
“Sometimes you fall down, because there is something down there that you are supposed to find”.
Mooi? Het is véél meer dan dat, het is prachtig!
